دو نکته درباره استعفای آقای صدیقی
ایشان با تشخیص این‌که ممکن است حضورشان بهانه‌ای برای خدشه به شأن نماز جمعه شود، داوطلبانه از خطبه‌ها کنار رفتند. این کناره‌گیری نه از سر ضعف، بلکه نشانه‌ای از بلوغ انقلابی بود.
یکم. این‌که ستاد نماز جمعه تهران، کسی را که نه متهم است و نه مجرم، صرفاً به‌دلیل حواشی مربوط به خانواده‌اش کنار نگذاشت، نشانه‌ای روشن از پختگی ساختاری است. اگر این دعوت صورت نمی‌گرفت، حق بود که پرسیده شود: چرا باید فردی که گناهی برایش ثابت نشده، از حقوق دینی و انقلابی خود محروم شود؟
عدالت، یعنی عمل بر مبنای معیار، نه بر اساس هیجانات جمعی. حتی اگر بسیاری مخالف باشند، نمی‌توان به‌صرف احساسات، حکمی ناعادلانه صادر کرد.
دوم. وجه دیگر ماجرا به تصمیم خود آقای صدیقی بازمی‌گردد. ایشان با تشخیص این‌که ممکن است حضورشان بهانه‌ای برای خدشه به شأن نماز جمعه شود، داوطلبانه از خطبه‌ها کنار رفتند. این کناره‌گیری نه از سر ضعف، بلکه نشانه‌ای از بلوغ انقلابی بود؛ یعنی ترجیح مصلحت عمومی بر حیثیت فردی.
این ماجرا یک پیام روشن دارد: آنجا که ساختار، عدالت را بر غوغا ترجیح می‌دهد و آنجا که فرد، مصلحت جمع را بر حق شخصی مقدم می‌دارد، بلوغ یک جامعه دینی نمایان می‌شود.
