«ایثارگر»، نماد و نشان نمی‌طلبد زیرا که خود، نماد قدرت و نشان افتخار است، نماد و نشان افتخاری که امضا هیچ رئیس جمهوری هم پای آن نیست. امضا تاریخ به آن رسمیت بخشیده است؛ مهر تأیید خداوند پای آن است.
به گزارش شهدای ایران از فارس،نقطه حرکت او، «خود» اوست. تلاشش نیز برای معرفت «خویش» است تا پلی بزند به معرفت «الله» که هدف و مقصد اوست.
«ایثارگر»، از خود آغاز کرده است، با نثار خویش با ایثار خود و با گذشتن از هرچه دارد.
فرزند و عیال و خانمانش باشد، یا جانش یا سر و پا و چشمانش.
او، بی‌مهابا فارغ از هرگونه تشویش و تردید، سفر و طریق حرکتش را از خود شروع کرده است.
او، خود را مسافری بزرگ می‌داند برای سفری بزرگتر تا از مسیری پر خوف و خطر بگذرد، تا به مقصد و مقصودی برسد که از هرچه هست عالی تر است.
«ایثارگر»، هدفی جز او و مقصودی جز رویت جمال بی مثال «الله» ندارد.
«ایثارگر»، جز راهی که به او ختم می‌شود، برنمی‌گزیند.
«ایثارگر»، سختی‌ها را به جان می‌خرد و در برابر طوفان‌ها و ناملایمات زندگی کم نمی‌آورد.
در آیین و رسم او، مقام و منصب هدف نیست، زیرا که او را مقامات و مناصبی بس اولا و اعلی، پیش روست.
«ایثارگر»، نماد و نشان نمی‌طلبد زیرا که خود، نماد قدرت و نشان افتخار است، نماد و نشان افتخاری که امضا هیچ رئیس جمهوری هم پای آن نیست. امضا تاریخ به آن رسمیت بخشیده است؛ مهر تأیید خداوند پای آن است.
من بارها دیده ام «ایثارگر» به آنچه داده است، افتخار می‌کند.
من بارها مبهوت مانده ام که اینان چگونه به خود می‌بالند، غرورآفرین با اینهمه سوز دل و بغض‌های کهنه و در گلو مانده. من بارها شنیده ام از سکوتشان، هزاران فریاد را ...
من، بارها دریا را خوانده ام از نگاه خاموش اما پرفروغشان و آسمان را دیده ام در چشمانشان. چشمانی که از سر و رویشان، بصیرت می‌بارد.
من، بارها دیده ام زمین را که به خود می‌لرزد، از اقتدار و صلابت گام‌هایشان که چقدر، پایدار و مردانه، همچنان استوار مانده اند.
و من همچنان چقدر واژه کم می‌آورم و حاصلی نمی‌یابم جز شرمساری و شرمندگی در برابرشان و درمانده از توصیفشان ...
پروردگارا! در این ایام ماتم و اندوه و در لیالی بیقراری و عزاداری سرور و سالار شهیدان، «ایثارگران» عزیزمان را عافیت و تندرستی عنایت و مرحمت فرما و توفیق حضور و بهره‌مندی از لحظه لحظه فرصت‌های خلوت و انس را به ما ارزانی‌دار.
