«دیپلماسی بر لبه شمشیر؛ تأملی در مخاطرات بازگشت به میز مذاکره با دشمن»
به گزارش شهدای ایران: سعیدشهرابی فراهانی، مدیر مرکز پژوهش و مطالعات بین المللی ضدصهیونیستی نوشت:
در سایه تشدید فشارهای امنیتی، سایبری و نظامی از سوی ایالات متحده و رژیم صهیونیستی، بار دیگر زمزمه‌هایی مبنی بر «امکان ازسرگیری گفتگو» به شرط ارائه تضمین امنیتی از جانب واشنگتن شنیده می‌شود. گفته شده است:
"در صورتی که آمریکا تضمین دهد اسرائیل یا خودِ آمریکا در ایام مذاکرات حمله‌ای به ایران نخواهند کرد، آمادگی برای بازگشت به گفتگو وجود دارد."
اما پیش از هر تصمیم، چند پرسش کلیدی و بنیادین، نیازمند پاسخ صریح و عاری از مصلحت‌اندیشی‌های لحظه‌ای است:
آیا تداوم اصرار بر مسیر گفت‌وگو با ایالات متحده، که بارها خصومت و بدعهدی‌اش را نشان داده، صرفاً یک راهبرد دیپلماتیک است؟ یا به تدریج تبدیل به یک اصل نانوشته و بی‌بدیل در دستگاه سیاست خارجی شده است؟
مذاکرات پیش‌رو دقیقاً حول چه محوری خواهد بود؟ دستاوردهای هسته‌ای که هدف بمباران و خرابکاری قرار گرفته‌اند؟ یا ظرفیت‌هایی که زیر فشار دشمن عملاً از دست رفته‌اند؟
اگر امضای جان کری و مشارکت پنج قدرت جهانی نتوانست در برجام ضامن اجرای تعهدات باشد، چه اعتباری برای تضمین ترامپ یا نتانیاهو – که پرونده‌ای مملو از نقض عهد و جنایت دارند – باقی مانده است؟
در حالی که هنوز پیکرهای شهدای جنگ ۱۲ روزه غزه به خاک سپرده نشده، طرح مجدد گفت‌وگو با بانیان و حامیان نسل‌کشی، نه تنها بی‌مبنا، بلکه مصداق تحقیر خون شهیدان است.
آیا قرار است بر سر امنیت ملی، حقوق هسته‌ای و استقلال راهبردی کشور «چانه‌زنی» شود؟ یا این مذاکرات صرفاً پوششی است برای مدیریت افکار عمومی در برابر مطالبات داخلی و فشارهای بیرونی؟
سرنوشت توافق پیشین (برجام) چه شد؟ و مهم‌تر از آن، در صورت امضای توافق جدید، چه تضمینی برای اجرای آن وجود دارد؟ آیا تاکنون غرامتی بابت نقض تعهدات و خسارات وارده به زیرساخت‌های ملی دریافت شده است؟
و در نهایت، تا چه زمانی قرار است در دام دیپلماسی پرفریب اما بی‌فرجامی گرفتار باشیم که همزمان با «ژست گفتگو»، بستر فشار بیشتر، تحقیر ملت و بسترسازی برای جنگ را فراهم می‌کند؟
جمع‌بندی:
تجربه‌ی پرهزینه‌ی یک دهه گذشته اثبات می‌کند که گفت‌وگو با دشمن بدون قدرت بازدارندگی مؤثر، صرفاً به مثابه عبور بی‌سپر از میدان مین است. پیش از بازگشت به هرگونه مذاکره، باید پاسخ‌های شفاف، منطبق بر منافع ملی و با در نظر گرفتن حیثیت راهبردی جمهوری اسلامی ایران به این پرسش‌ها داده شود.
